Harabe gönlüm Şiiri - Seymen Yıldız

Hiç bir şey düşünemez oldum
Taşı bile saran yosunun varlığı
Beni uçuruma sürüklemeye yetiyor
Neden bu yanlızlık söyle,ey zalim
Neydi seni benden bu kadar uzaklaştıran
Bumuydu yürekten sevmenin bedeli
Şimdi yokluğunla yarattığın virane şehrin
Sokaklarında avare geziyorum
Yaşama sebebim sadece bir umut
Bir umut dönersin
Bir umut sonsuza dek unutursun
Hiç bir şey düşünemez oldum
Bu umutlar beni hayata bağlayan
Her gün o yaşamala ölüm arasınkaki çizgiye
Bir adım daha yaklaşıyorum
........................................................
Çok severdin papatyaları
Falına bakardın seviyor,sevmiyor...
Bende kızardım sana
Benim varlığımda neden çiçeklere
Gerek duyuyorsun...diye
O günleri hatırlamak için papatya arıyorum
Ama mevsimsiz açan papatya yok
Ve yine bir gece vakti
Sen geliyorsun aklıma
Zaten hiç çıkmıyorsun ki aklımdan...!
Köşe bucak kaçıyorum sensizlikten
Düşündükçe sarıyor korkular bedenimi
Ya gel al bu canı benden
Ya da çık git harabe gönlümden