Harabe Şiiri - İlyas Gültekin

İyim dediğim her yerde, toparlanması güç bir harabe'yim.
Her ne kadar söylediğim'e kendimi inandırmaya çalışsam da başaramıyorum..
Üzerimde kuru gürültülü nasihat sağnakları..
Kimsenin yanında olmadığını köşesine çekilince anlıyor insan..
Aslında ne kadar kötü oluna biliyorsa okadar kötüyüm..
Yarından beklentim kalmamış,
Bu güne dair ümitleri rafa kaldırmış,
Yorgun bir adamım/kadınım ben..
Umutlarımın deryasında boğuluyor,
Nefes almaya çalıstıkça ölüyorum.
Sahte mutluluk yerleşmiş gamzelerimin arkasına,
Herkes güldüğü mü sanıyor'iken
Kahkahaları yüreğimde idam ediyorum..
Düşünceler ile aramda sağlam bir dostluk başladı,
Gece desen sırdaşım,
İçimi anlatan en koyu renklere sahibim şimdiler'de
Rüzgarda sesini çekti bir süredir pencerenin pervazından,
Duya bildiğim tek şey göğü delen sessiz çığlıklarım,
ne bir duyan oldu nede anlayanı
Duygularım harabe ruhum ise ağır yaralı
Bağıra bağıra susuyorum sadece,
Zemheri bir yol üstünde zifiri acılarla gidiyorum,
Beklentim kalmadı kimseden,
nereye kadar ilerleyebilirim bilmiyorum ama,
İstemiyorum artık yalan ile süslenmiş sözleri, sancılanıyor yüreğim eziliyorum,
Artık canımı yakan dost görünümlü insanları istemiyorum hayatımda,
Dedim ya...
gidiyorum ve affetmiyorum bana bu dünyada
yaşamayı çok görenleri..

Ezberlen'miş cümlelerden uzaktayım şimdi,
bir yanım kahır, bir yanım yıkık.
Tekrar topraktan medet umar oldu fıtrattım.
Ayağa kalmak zor olacak bilsem de anladım..
Sadece kendi gölgem de dinlenir,
Yeniden güneşe uzanır, küllerim de filizlenirim..
Hadi bir kez daha tut ellerimi diyeceğim içimdeki çocuğa,
Tüm kötülüklere inat duyulsun kahkahaların, umarsızca yaşamak hakkındır..
Bazı doğrular soktum hayatıma..
Kendi kendimi teselli etmeyi,
Birdaha kimseye güvenmeme'yi öğrendim,
Bazen en kimsesiz yanlızlıklar, en gürültülü kalabalıklardan iyidir.
Uğruna insanları kırdığınız bu hayat sizin olsun.
Çünkü artık ben gidiyorum...

Sevda yelleri kaleminden....