Harabe Şiiri - Buse Aksoy

sana böyle bok gibi şiirler müstahak
devrik cümleli, uyduruk kafiyeli,
anlamı kendinden menfi, yarım yamalak
sana kallavi küfürler, okkalı bir tükürük
cehennem müstahak, ateşler ve yangınlar
iki yüzüne de iki yüz kere tokat bilmem soğutur mu içimi
kaç yangın toplamalı sana kaç cehennemden bilmem
sana müstahak bu çağ, bu çıldırmış düzen hep sana
müstahak işte bu yoksulluk, bu bensizlik
bu kalabalık, bu kabalıklar
alemdeki muhtelif kalıpsız, kitapsızlık
bilhassa haksızlık ve fesatlıklar. sana.

evim yandı
çıkarttığın yangında
ilmek ilmek işlediğim tüm emekler
çünkü ev bu dünyada inşa ettiğindir
ev umudundur, ısındığın yer
bastığın o sağlam zemin, inandığın hikayen
benim evim yandı
kalmadı umudum, sıcak bir düşüncem
altında kaldım inandığım ne varsa
hikayem ebedi karanlığa gömüldü gitti
gün be gün, canla başla
inşa etmeye çalıştığım, toplayıp koyduğum ortaya
kıvılcımlarım söndü benim, duvarlarım çöktü
kuşlarım, balıklarım, kedilerim kaldı gömü altında

benim evim yandı, evim yandı benim
yürüdüğün odaları yandı, hiç mi için sızlamadı
ben ayak izlerin silinip gitmiş diye
diz çöküp ağladım küle dönmüş harabede
bir ikimizin ne olduğunu bildiği çekmeceleriyle,
gülüşlerini toplayıp koyduğum kutuları, rafları
senin ısıttığın o yatak,
kokunla dolmuş koridorlarım
mutfağında oynaştığımız şen şakrak
hiç adımını atmadığın
tuğlası olduğun
sindiğin, nüfus ettiğin
ayakta tuttuğun o ev, kendisi olduğun
biz olduğumuz ev, bir olduğumuz
yıktın o evi
yaktın

artık dönebileceğin bir yer değilim