Harabe Şiiri - Emre Kınay Esrik

Ölü bir şehrin duvarlarında asılı bir yalnızlıktı,
Dört bir noktadan seyr-i aşktı,
Ne sen geldin duvarlarımı yıktın,
Ne ben sana yollarımı açtım,
Kör bir dipsiz kuyuya
Salladığın ellerini artık,
Ne ben görebilirim ne de sen,
Aydınlatabilirsin,
Susamışlığın, yarım kalmışlığındır
Bir damla özgürlük beklediğin anda
Gözlerin bende olsaydı, okyanusları sunmuştum sana
Şimdi ne ben damla olurum arkandan
Ne sen başını kaldırıp bakabilirsin,
Duymak istediklerinin uzakta olduğunu biliyorsun,
Çakılları savrulmuş yollarımda
Uzun topuklu ayakkabılarından korkuyorsun
Ne ben senin için yollarımı temizlerim,
Ne sen çıplak ayak yürümeyi göze alabilrsin,
Her uyandığında bir düşten ibaret olduğunu,
Gerçeğin asla somut olmadığını anlatırdın,
Anlatmak istediklerin anlayamadıklarındı,
Ne ben seni anlarım şimdi,
Ne de sen kelimlerini toparlarsın...
Son cümleni söyler gidersin,
Senden öncekiler gibi,
Ve senden sonra gelecekler gibi...

Harabe bir kentti yüreğim,
Yarım kalmış kalpler evi,
Iskartaya atılmış aşklardan arta kalanlar,
Her gelen, bende yarım kalan anılarını toplamak istiyor,
Biliyorlar, hiç birine kıyamadığımı,
Ellerinden başka tenini hissetmediğimi,
Korkmuyorlar yaylım ateşi gibi savrulan kelimelerin
Bir saçma gibi isabet ettiklerinde,
Her gelen bir kabuk bağlayıp geçiyor bu duraktan,
Kalanlarsa,
Ben onlarla ağlıyorum hala...