Har Şiiri - Hüseyin Göksu

Gelecek diye vaat edilen günleri
bekledim. Ecelin güzelliğiyle
ve ölümün masumiyetiyle beyaz giyindim.
Gecenin tam ortasında
tavana dikili bir çift gözle
visal gününü bekledim.
Tefekkür edemedim mevlaya,
sahteyi gerçek bildim.
Üzerimdeki çiğlikle haddimi aştım,
hududumu çiğnedim,
gerçeği yediğim tokatla anladım.
Günahlarımın en derin yakıcılığıyla,
azabın en koyusuyla
anda bin kez yandım, anda bin bin kez andım.
Yanarken tükendim, tükenirken yeşerdim.
Ölümün doğumla başladığı yerde
yeni bir ölüme doğdum.
Beyazın siyahı taşımadığı gibi
günahın sevabı tükettiği gibi tükendim.
Demenin kolay olduğu yerde
kilit vurdum dilime, kilit vurdum gönlüme.
Varlıkların en şereflisiyken, en güzel varlıkken
varlığımı yokluğa tercih edip
hakikatlere açık pencereme kilit vurdum.
Yas, keder, tasa dedim çocuksu düşlerimde
Donkişotluğa soyundum.
Yel değirmenlerine değil bulutlara saldırdım.
Hataydı, geçti,
dönülmez bir uçurumun kenarında
mecalsiz buldum beni,
beni bensiz buldum.
İşte bir kez daha sadağıma ölümü koydum.
Kalpsiz bıraktım kalbe dair ne varsa.
Derin bir iç çekişle yeni bir kâbusa uyandım,
acının yakıcılığına boyandım, yandım, yandım.
Hakikatler bir inci gibi süzüldü gamzeme,
gamzemde tükendi
tebessüm adına ne varsa.
Miladını yitirmiş sahifeler gibi hiçliğe savruldum.
Önce hiçliğe teslim ettim kendimi.
Sonra hiçlikte buldum ben beni.
Önce kendini terk etmek gerekmiş,
kendini bulmak için.
Sonra yanmak ve ölmek gerekmiş
Ölümün elbiselerini bir bir giymek.
Sanmayın ki ölüm tek.
Ey kalbim,kalp demeye bin şahit ister,
ey viran edilmiş yurt,
sedası kesildi içimdeki merhamet pınarının….
Evet visali, bekliyorum
yangının su gibi bütün kirleri arıtacağı günü.
Gülüm soldu,
nisyan tadında tüm ezgiler.
Allah’ım revamı bunca azap bir kalbe.
Taşıyamıyorum, taşıyamıyorum.