Har Gibi Bir Ben Şiiri - Zennehar Yılmaz

Bu sabah bir iki damla gözyaşına ıslandı gözlerim
Günaydın diyemiyordu dilim sevgiye
Sanki bir urgan düğümü vardı boğazımda
Konuşmaya yeltenemiyordu
Bu denli bir olumsuzluk beliriyordu hayalimde
Kaçıp gitmek istedim bir an olsun kendimden
Ama düşlerimin varlığı engelliyordu adımlarımı
Birazda vicdanımdı sanki prangaları ayaklarıma vuruşu
Bir bardak demli çay içtim az önce belki karartırım vicdanımı da kaçıp giderim
Yok, yok böylesi de olmazdı gitmeler yakışmaz dı benliğime kişiliğime
Ayyuka çıkmış düşüncelerden hep sakınmıştın ya kendini
Yine içine akıp sıkıntını derdini
Anlatamamak boğsa da nefessiz bıraksa da kendini
Yine tebessüm üretmeli yüz kaslarım yine duaya uzanmalı ellerim
Sevgi dilenmiyor artık sabıra koşuyor dudaklarım
Gözlerimi yumuyorum dilenirken çok şey diledim sanki verdin
Şimdi susmalımı acaba dudaklarım
Çokluğun içindeki yokluğun parçası ben
Bir ateş içindeki har gibiyim.
Özlemin içinde zen, dağılışta zenne
Yine haykırışta har gibi bir ben...

21 Ocak 2013 Pazartesi