Hâr Şiiri - Mustafa Öncer

Gönülde taşınan eş, dudaktaki tek hece,
Meğer o da yüzüne, hasret kalınan “yar”mış.
Kalplerde yanan ateş, alev alev her gece
Dokundukça tenlere, bedeni yakan “nâr”mış.

Bulunduğu her yerde, yakaya gül takıyor
Yaşlar dolmuş gözlerde, damla damla akıyor
Yazılanlar kaderde, elbet bir gün çıkıyor
Kumar değil oynanan, boşa atılan “zar”mış,

Yıllardır naz edip de, hazır şimdi sevmişken,
Kalırım belki diye, tam da ümit vermişken,
Nolur yanımdan gitme, otur daha gelmişken,
Yalvarmalar boşuna, dilime batan “hâr”mış.

moncer
02.10.2018