Hapsolmuş Sıcacık Gözyaşları

Bugün oturmuş
yalnızlık içinde duamı ederken
gözlerim kapalı;
ilk sırada kızımı andım
herşeyimden önce onu korumasını Yaratan'ın
istedim.

o sırada ona olan o tarifsiz sevgimden,
'o mucize' karşısında ellerim titreye titreye
sevgisine boynumu bükmekten
o küçücük şeyin varlığının devamına
teslim olmaktan başka birşey gelmemesinden elimden
gözlerim yaşlarla dolmuş...

akmadı bir damla bile yanaklarıma;
içeride tuttum sıcacık
ve tadına vardım
kızım için,
'o mucize' için dökemediğim gözyaşlarımın.
sıcacık...

herhalde Yaratan'ın insana en büyük hediyesi buydu.
yaşayan mucize için hapsolmuş sıcacık gözyaşları...

tam o sırada aklıma annem ve babam geldi!
onları bu zincirleme reaksiyon içinde
yeniden,
en baştan,
terskepçe sevdim!

beni nasıl sevdiklerini
sanırım daha iyi anladım.
neden benim üzerime o kadar titrediklerini...
neden beni her hafta
ikide bir aradıklarını...

iyi ki bu duayı ederken aklıma kızım geldi.

(Aralık 2006)