Hapsim Şiiri - Seda Kusur

Bazen çıktığınızda geçici bir yola,
Yol bitmez, uzadıkça uzar ya;
O yolun uzunluğuna hapsolmuşum işte ben.
Yol biter, varırım insanların yanına,
Bu sefer insanların sözlerinde hapsolurum.
Eleştirirler durmaksızın,
Laf olur söz olur diye susarım,
Fakat alttan almayı bilmez gamsızın!
Bilmezler ben konuşursam susturamazlar beni,
Ağlarsam dinmez gözyaşlarım.
Bilmezler kendimedir en büyük zararım
Susuyorsam kendim için susarım
Konuştuğumda altından kalkarım elbet lafımın
Ama hadiseler gelir başıma,
Hapsolurum bu sefer kendime
Esasında en yüce hapistir bu,
En korkulu, en istenmeyen...
Hepsinin ortak noktasıdır bu hapis
Hepsinin korkulu rüyasıdır.
Bazen güler, bazen ağlar insan,
Ama bu hapse girdiğinde ne ağlar ne güler
Kimler kimler girer bu hapse,
Kimler vazgeçer bu hapis yüzünden yaşamaktan
İlk örneği Havva
Batardı rahat onlara
Bir elma uğruna
Yakmıştı bizim başımızıda
Ne oldu o hikayenin sonu?
İnsanlığın sonu geldi değil mi?
Bilmem kaç örnek veririm bu hapse daha
Ama örnekler nafile,
Amacımız kafile
Tutarsa gideriz,
Tutmazsa kalırız ömür boyu bu hapiste...