Hapishane Şiiri - Ömer Gölge

Bizim acı ile ahbablığımız,
Bundan yıllar öncesine dayanır.
İlaç diye yaramıza basıldı hep tuz,
Yamak'a nispetle Haccac adil sayılır.

Diyarbakır derler bir hapishane,
Her bitiyle biz kankardeş olduk.
Orda yaşananlar gelmez izane,
Acıyla, öfkeyle,nefretle dolduk.

Kimimiz çocuk yaşta düştük içeri,
Çocuk gülüşlerimiz orada dondu.
Cezasına ceza ekleyip kimi,
Daha çıkamadan ihtiyar oldu.

Bir küçük avludur havalandırma,
Demir parmaklıklar ardında sedir.
Jopu parmaklığa vurunca ağa,
Anana sövsede cevabın he dir.

Hücre namı diğer meşhur tabutluk
Eni yetmiş santim boyuda aynı.
Orada insana koyar mahpusluk,
Kalınca koğuştaki dostlardan ayrı.

Dost anlamı olan tek sözcük orda
Geri kalan her şey anlamsızlaşır.
Yalnız sana ait olan anılarında,
Rengini yitirir bir bir matlaşır.

Bir tek şey kalmıştır artık elinde,
İnanç,isyan,öfke dolu yüreğin.
Özgürlük marşları varken dilinde,
Cellat tek eliyle çeker ilmeğin