Hapishane Şiiri - Gülçin Akan

Hayat bir hapishaneden farksız aslında;
Asla yıkamadığın tabuların var.
Kendine özgü huyların olsada;
Atalarından kalma geleneklerin var.
Çevrem deyip çekindiğin,senelerini verdiğin kariyerin var.
Sevdim deyip bağarmaya kalksan açık havaya;
Ya zırdeliye çıkar adın,ya kara sevdalıya.
Duyan ya olur,ya olmaz.
Varsa önüne koyulan biraz yemek,birkaç dilimde ekmek.
Mutlu olmazsın, bunlar değildir tüm dilek, tüm istek.
Birşeylerim olsun diye düşünüp, hırslandığında.
Her seferinde biraz daha hırpalar hayat.
Gardiyanlar yoksa bile görünürde;
Var sayarsın,kendini kısıtlayarak.
Ahlaklı, iyi yaşamayı şart saysalarda kendini bildin bileli,
İnan bunları tek yıkan şey sadece sevgi.
Ne gurur kalır yüreğinde nede korku;
Özgür hissediverirsin kendini onca kalabalığın içinde.
Ve sanki firar edercesine,
Uzaklaşırsın gerçeklerden ve tahammül edemezsin yaşamaya;
Kaçıp kurtulmak istersin doğup büyüdüğün o yerden.
Gittiğin yer her neresiyse; bir tanıyanın çıkıverir karşına.
En acısıda budur işte!
Firar edip, enselenmek hayata.
Zor tanırsın kendini,ve düşünürsün,
Kimin için terkettin hapishaneni.