Hapishane Şiiri - Fatmanur Ahmetbeyoğlu

Bana hiç mi bir şey öğretmedin? O kadar da değil.
Uçuyordum; yere indirdin.Mutluydum hüzünü öğrettin
Hazırlıklı değildim bu yüzden ağırdı.Kolay değil
Beni sen büyüttün,hayatın acı yüzünü gösterdin

Seni sevmeye başlamıştım,seviyordum,kapısı açık hapishanem
Senden uzaklaştım ve düşündüm,yaşadıklarımı; kötüymüş
Hayatımın hatasıyla sende tanıştım,daha ne desem?
İlk kez arkadaşlarımı çok sevdim...Hataymış.

Beni sen olgunlaştırdın.Sayende de doğruyu öğrendim
Kötü yanlarını çok abarttım.Bu benim huyumdur
İyi yönlerin de çok,silip atamam.Vefasız değilim
Yalana gerek yok yine özlettin kendini.Doğrudur.

Zeytinburnu'nun merkezinde kapısı açık bir hapishane
Disiplinli mi disiplinli.İçeriye gir de gör
Dikenli telleri tazecik,okuldan çıkış yok
Duvarları yeni boyanmış kimliğini gizleyen dershane