Hanzel Şiiri - Bekir Develi

öyle kalmasın boynun yerde sevdiğim...

bükük kalmasın kalbin kaldır başını...

masallar anlatırdı ninem...

o zamanlar ben sevemeyecek kadar küçük,aşık olamayacak
kadar emzikliydim...

canım ninem..elleri öpülesi...duaları alınası..masalları
dinlenesi ninem...

ormanda kaybolan küçük kız çocuğundan bahsederdi hazin
ve titrek sesiyle...

ismi hanzel miydi gratel miydi bilmiyorum ama...

çok üzülüyordum ben o yavruya...

keşke derdim girebilsem bu masalın içine bi parçası
olsam...

tutuversem elini 'gel hadi sevdaya giden yol
budur' desem..

Sevda..sevdaya hoşgeldiniz...nüfus:2...rakım:buzlu
olsun...

yolunu bulmak için attığın ekmekler
burada...topladım hepsini...

ben hanzel, ya da adın her ne ise ben de kaybolmuştum
senin gibi bi vakit...

benimki orman değildi..denizde yitirmiştim
kendimi...ekmek de atamıyordum senin gibi...
kimselere birşey de söyleyemiyordum...

çünkü bizim
masalımızda ayıptı koca erkeklerin kaybolması...

ben de halimi,hüznümü soranlara hep yalan
söylerdim...bilirsin ya hanzel ya da adın her ne ise
denize düşen yalana sarılır..kundaksız bebeler talana
sarılır...

bizim masalımızda mutlu son yoktu hanzel...hatta bir
son bile yoktu...anlattıkça uzayan...uzadıkça daha da
bir hüzzam kokan anektodlarlar vardı...

ve kimse girmedi masalımıza dışardan benim gibi yol
göstermek için...

çünkü bizim masalımız seninki gibi anlatılmadı
hiçbir zaman ağızdan ağıza...

çocuklar zaten dinlemezlerdi bizimki gibi bir
masalı...

büyükler ise fevri taşkınlıklar yapabilirlerdi...

hem bizim masalımızda ne develer tellalık yaptı
hanzel,ne de pirelerin kuaförlüğe bi yatkınlıgı
sözkonusuydu...

öylece tükendi herşey...

elimizde kaldı masalımız hanzel...

umarım beğenmişsindir...

yarın yeni birgün...

sabah cayı ben demlerim...

iyi geceler hanzel...

ya da adın her ne ise...