Hanımeli Kokulu Sokağımız

Hani müstakil evlerimiz vardı ;
Pencerelerden çiçekler sarkardı.
Akşam vakti otururken kapıda ,
Sokağımız hanımeli kokardı.

Kağıt külahlarda çekirdeğimiz,
Tahtadan tablalarda simidimiz.
Taşlı sokağımızda gençliğimiz,
Ve bir bir kayboldu ümitlerimiz.

Niye büyüdük biz , bilmemki niye?
Hasret kaldık dostluğa ve sevgiye.
Andıkça gözlerim oluyor çeşme.
İmkanı olsa da dönsek geriye.

Celal Özdemir