Hanımeli çiceği Şiiri - Jale Özdemir

Hanımeli kokan sokaklarda
Büyüdük.
Hanımeli çiçeği sevgi kokardı.
Hanımeli çiçeği çocukluğum.
Hanımeli çiceği geçliğim.
Hanımeli ben demek kokusu da
Ben huzuru merhameti şevkati
Umudu kokusu ben ben.
Hanımeli çiçeği bu kadar duyğularıma
İşleyceğine, benliğimi işleyeçeiğne
Bilmezdi mi.
Yaşam bize ne oyunlar oynuyor ,
Çocuken yaşadıklarımı.
Çocukluğum meyer ne güzel geçmiş
Beni ben etmiş.
Hanımeli kokusu beni çok günlere
Götürdü, o zaman sevgiler güzel
Yaşanırdı aşklar güzel Yaşanırdı.
Hele dumanı tüten bir evdeki,
Huzur sıcaklık neşe dostluk yok şimdi.
Birliğin komşuluğun en derini
En mükemeli vardı.
Hele babamın getirdiği ekmeğin,
Sıcacık mis kokusu görüntüsü
Yoktur böyle kokan ekmek.
Ya sevdalar nasıl Yaşanırdı susarsın
Konuşmadan, dokunmadan
Göz göze yaşanan aşklar vardı.
Şimdi böyle gönüler aşklar sevdalar
Varmıdır.
Sevginın en büyüğü hanımeli sokakları
Meyer ne güzelikler , barındırmış
Yaşamışız ne umutlar doğmuş.
Ne aşklar sevdalar yaşanmış
Ne ömürler gelmiş ve geçmiş,
Ama öyle güzel izler bırakmış.
Bizlerde dostlar biriktirmişiz
En güzel anılar ve ne güzel insan
Olmuşuz.
İyiki hanımeli kokan sokağında
Büyümüşüz hikayeler yazaçak
Kadar anılar biriktirmişiz.