Hani Sen Bana Bacıydın Ben Sana Kardaş

Hani sen bana bacıydın,
Bende sana kardaş…
Kavli ikrarımız böyle değil miydi?
Söyle! Söyle be arkadaş.
Gözden uzak olunca,
Gönül unutuyormuş demek…
Oysa yüreğin belgindi senin, ruhun dadaş.
Hani sen bana bacıydın,
Bende sana kardaş…

Erzurum’dan tatlı anılar,
Yaş geçtikçe, gönül hatırlayıp tazeler,
Aynı iş yerinde geçirdiğimiz,
Günler, aylar, seneler…
İkrar kılmıştık aht ile
Olmuştu bacı, kardaş… Bizdeki yürekler,

Adın gibi hep belgindin insanlara karşı,
Taşıdığın; dadaş yüreğiydi âleme karşı…
Mert, dürüst, sözünün eriydin,
Dik duruşundan belliydi, kişiliğin,
Sesini duymayalı, yıllar oldu senin,
Aradım ulaşamadım,
Çaldı, çaldı telefonun cevap alamadım,
Üzüldüm; acaba diyerek,
Dargın mısın? Kırgın mısın? Anlamaya çalıştım…
Ancak bir mana çıkaramadım.

Fakat sende hiç arayıp, sormaz oldun,
Bu kardaşın, de! Hatırı yok mu birlikte geçmiş yalların,
Eğer varsa ise ilet sitemin, olur başıma tacım,
Bense; arayıp sormadığın için,
Gönül koydum sana, gönül koydum be arkadaşım.
Tabii bunca yıllık, arkadaşlığın,
Ve manevi kardaşlığın hatırına…
Yine de sen benim bacımsın, bacım…
Ben de kabul edersen eğer, senin kardaşın.

Diliyorum Allah’tan; sağlıkla kal, hep mutlu,
Ve adın gibi belgin ol,
Benim güzel ruhlu,
Dadaş yürekli manevi bacım.

Haydar DEMOĞLU /İzmir