Hani Kucağın Şiiri - Muammer Erkul

Hani kucağın? ..
Bir gün...
Annelerimizi kaybettik...
Ve, uzaklaşan son yağmur bulutunu seyreder gibi, bakakaldık arkalarından...
§
Ağlayışlarımızı hatırladık sonra; nazlanışlarımızı, mızmızlanışlarımızı, ve onlara kızışlarımızı... Hatırladık, 'bizi ağlattıklarını' sanışlarımızı! ..
Gittiler; son yağmur bulutu gibi çekildiler göklerimizden, ve güneş vurunca yüzümüze, sevindik...
Her ne kadar kalmış olsak da ham bir meyve gibi, güneş altında;
'Olmaya' niyetlendik.
§
Onların kucaklarına sığamayışımızla başladı şüphelerimiz. Neler oluyordu böyle, aleyhimize? .. Annelerimiz neden küçülüyordu habire ve neden kısalıyordu kolları ve niye daralıyordu kucakları? ..
Bu muydu, onları kaybetmemizin sebebi? ..
§
Annelerin kokusunun yerini, , , ne tutar? .. Nedir, anne göğsünden ılık? ..
Ve;
'Anne' diyemediğinde, ne der insanın dili? ..
§
Bir gün, annelerimizi kaybettik.
Şöyle bir el sallayarak, ha biz gitmişiz; dört mevsim meyve veren bir ağaç gibi bırakıp onları bahçelerinde... Ha onlar gitmiş, rahmet döken bir bulut gibi. Ya da sığamamışız, kucaklarına! ..
Belki de doğuşumuzdu; ilk kaybedişimiz, annelerimizi...
Belki de o zaman bulmuştuk ilk kez onları! ..
Şimdi, büyüdük. 'Aklımızın başımızda' olduğunu öğrendik...
Peki, nerde annelerimiz? ..
§
Annelerimizi kaybetmek, annelerimizin kucağını kaybetmekti, cânlar! ..
Annelerimizi kaybetmek; kendimizi kaybetmekti! ..
Şimdi, bilmiyoruz;
Nerelerde kayıbız? ..
§
Annelerimiz rahmet bulutları gibi çekildiği zaman aradan, bizler; güneşte kanatları kavrulan kuşlar gibi toprağa çakıldık! ..
Baktık ki, toprak; anne kokuyor! ..
Bir gün annelerimizi kaybetmiştik ya, öğrendik; onları nerede bulacağımızı! ..
§
Annelerin kokusunun yerini, , , ne tutar? ..
Nedir; annemin göğsünden ılık? ..
Ve, ne der 'anne' diyemediğinde dilim? ..
§
Bir gün, kucaklarını kaybettiğimiz annelerimizi de kaybettik. Bir gün...
Bir gün, kendimizi ararken;
Annelerimizi kaybettik! ..