Hani Kardeştik Şiiri - Hasan Öztürk 2

Hani kardeştik,
Güzel günler görecektik.
Gün görmemiş umutları mı,
Ne cabuk soldurdun hani.
Saygı, barış, hoşgörü,
Adına geldikçe kapına.
Hep bana gösterdin,
Aba altından sopa.

Yürürdük,
İnönü Bulvarın'da,
Aklın fikrin varya,
Nedendir bilmem havada suda.
Sormadınmı sen kardeşine,
Söyle saçma sapan soruları.
Nereye bu gidiş bu yaşta.
Hangimiz kalıcı, söyle bana,
Şu fani dünyada.

Bir düşün, düşün ki,
Geçmişin gelsin aklına.
Kalbinde ahtı vefa varsa.
Saygın olsaydı emekten yana,
Unutmaz hatırlardın şimdi,
Sabaha kadar çalışıp,
Uğruna harcadığım
Son kuruşa.

Koymak imkansız oldu,
Zengin olunca elini vicdanına.
Bu gidiş söyle ne yana.
Sen hep derdin ya,
İnsanlar doğar büyür ölür.
Bende diyorum ki sana.
İnsanlar yaşarkende ölür.
Ölüden farkın yok yanım'da.

Yalnız yürüyorum Bulvar'da.
Vakitsiz gidersem bir gün.
Sakın ha dokunma salıma,
Gözlerim neyse ne de,
Zevk aldınmı
Yüreğimi acıtınca.
Bu kin bu şiddet bu hiddet.
Bu söylemler yakışmadı hiç sana.
Hakkımı helal etmek isterdim.
Bir bayram elini öpmek,
Yüzüne bakınca gülmek,
Çok isterdim çok ama,
Kalp kırılınca bir defa,
Sevemez artık birden sonra,
Agzınla kuş tutsanda,
Kardeşim var sayma...
.............................................
Diye yazmıştım sana,
Yinede atamıyorum,
Çektiğimiz dertler hatırına.
Duydum sorgulanıyormuşsun konakta,
Ben arka sokakta,
Yüregimi bölüp parçalasan'da.
Keyfim kaçık,
Bir ağrı var başımda.
Git gel derken,
Yazmak istemedim.
Ellerin kelepçeli,
Yüzünden düşen bin parça.
Şimdi götürüyor mapusa,
Mavi boyalı araba.
Ben özgür sen göz altında.

Elimle sildim gözyaşımı.
Sen sırtımızdan vursan.
Sevğin bakimi bilmem,
Seni sevmiyorum desem.

Buğün mapustaki
İkinci günün,
Adına şafak tutuyorum.
Ziyaretinede gelemiyorum,
Soy adım'da tutmuyor.
Seni düşünmekten her gece,
Uykularım kaçıyor.
Bir paket siğara,
Bir şişe kolanya gönderdim.
Okul arkadaşım gardiyanla.

Çok çok özlüyorsundur.
Kavak ağacının gölgesini,
Ali amcanın dükkanını,
Cumartesiyi pazarı,
O tatlı saltanatı,
Sordum gardiyana,
Kimse geliyormu yanına,
Gelmiyor dedi bana,
Ah ah dedim iyi bak ona.
Şimdi gidiyordur zoruna.
Ağa paşa diyenlerin,
Acizler iki satır yazmaya.
Bu hayat zor geldi,
Evlat acısı gibi bana,
Diyormuşsun volta atıp koridorda.
Demeye dilim varmıyor ama,
Sana caputcu diyenler,
Kendilerine göre buldu ağa,
Biz ise seni soruyoruz,
Hala sağa sola.

Dün gece düşümde,
Bir futbol sahasında,
Kapalı spor salonu,
Dağ başında direkler,
Rüzgardan enerji üretiyordu.
Marketler zinçiri,
Cığ gibi büyüyordu.
Bir fabrika kuruldu,
Uzadı işsizlik kuyruğu.
Köprüler yıkılıyordu,
Fakir fukaraya,
Bir pusula veriliyordu.
Davul zurna çalıyordu.
Garipler oynuyordu.
Uyandım birdenbire,
Dışarda yağmur yağıyordu.
Ah dedim abim ah...

Mapusta iki yıl geçmek bilmedi.
Deri kemik kaldı.
Şekeride çok yükseldi.
Haksızlık ettim dostlara,
Pişmanım ha.......
Diyormuş oğlu söyledi.

Ve serbest bırakıldı,
Sokağa cıkmış dolaşmış,
Eski havayı aramış.
Öyle bir yanılmış ki.
Hayat gitmiş zoruna.
Kimse yanaşmıyormuş yanına.
Alkol siğaraya sarılmış.
Eve gitmiyormuş akşamları.
Meyhaneye takılıyormuş,
Çarşamba günü sızıp kalmış,
Köşedeki bakımsız parkta.
Kardeşi yetişmiş imdadına,
Sarılmış abisinin boynuna,
Helal et yiyenim,
Haydi bana hakkına.
Bir konuşma geçmiş,
İkisinin arasında.
Laflar gitmiş zoruna.
Abisi kıymış canına.
Abisi gidince,
O da küsmüş hayata.
Yaşanırmı bu kahırla,
Alıp götürdüler onuda,
Öyle namazından sonra,
Mezarlar oldu yanyana,
Ne yapıyor bilinmez,
İkiside öbür dünyada.

Hasan Öztürk 18.03.2006 Yatağan / Muğla