Hani Hayat Güzeldi Anne...

zaman biraz yıpratmış bakışlardaki duruluğu...temizliği...
Kirli bakan göz gördünüz mü?
kirlenen kalbin ve bütün duyguların yansımasıdır aslında!
aynalarla konuşunca ferkedersin herşeyi...
Herşeyle yüzleşirsin...
Gözlerin bir kendinden saklayamaz bütün içini kemiren dertleri...
Kim... söyle bana kim anlar yüregindeki tertemiz ve koskoca sevgiyi?
Kim? kim anlar yastığa her başını dayadığında uykularını çalan kalp sızısını...
Annelerimiz neler ögretti bizlere; hani hayatta hiç yalnız kalmayacaktık!
Ve hiçbir şey üzemeyecekti bizleri!
Kanatlarımızdı annelerimiz.kırılmayacaktı hiç bir zaman...
Bak anne hayat hep beni üzüyor...
Bir çocuk gibiyim sana seslenirken! hep senin için çocuk kaldığım gibi...
Bende büyümedim sana karşı! hep kollarının arasında kedi yavrusu gibi kıvrandığımı düşlerim!
Neden anne neden uzaksın bana artık...neden engel olamaz oldun artık küskünlüğüme...
şimdi,yorgunun! HAYAT yoruyor beni...
Oysa her cümlende bizlere yaşama sevinci verirdin.
Boguluyorum anne boğuluyorum.öyle yordular ki küçük yavrunu artık nefes alamıyorum...
Öyle anlar olur ki; karanlıklardan bir yıldız beklerim!
Sen bilirsin anne yıldız beklemenin ne oldugunu!
Bilirsin ağlayamam.soğuklar bazen gözlerimi ıslatır.aglar dibi olurum!
Ellerin hep üşür.çıkaramam ceplerimden.silen zaten olmaz!
Öylece ıslaklık olur kurur göz kapaklarımda...
Neden böyle oldugumu sorma!
Bende bilmiyorum! sadece sunu bil anne hayat küçük çocuğuna çok şey yaşattı...
Şimdi odanın birinden yazıyorum sana.
Birazdan kapatacagım yine ışıkları ve yine uyumayacagım.
Sanada kızğınım anne hep güzel derdim hayat!
Hani anne hani...hani hayat güzeldi!
Neden bana yalan söyledin anne...!