Gün batımının dinginliği sakinliği gibiydin. Hayatın acımasızlığını ardında bırakıp yorgunluğunu gecede dinlendirecek olan gün gibi.
Karanlığın yalnızlığına sığınıp, benliğinle savaşmaya başladığında aklına gelen ilk cümle ile kendine gelirsin. Yalnızlık karabasan gibi sarar seni. İçindeki ölü toprağını atıp silkelenirsin. Alnında oluşan birkaç damla ruhuna düşer. Kabuk tutmuş yaralarından sızan acıya sözcükler merhem olur. O zaman anlarsın aşkın umutsuzluklarla pişmiş olduğunu.
Dağ başı yalnızlığında acılar, aşklar ve umutlardan oluşan koronun son namelerini duyarsın. Her biri seni bir yana savurur. Birbirine düğüm olmuş duygular başkalarının yaşamlarına karışmış yaşamların ortasındasındır. Sus zamanlarının başladığı hastalıklı korkularının kurumuş isteklerinin tama ortasında tek başınasındır. Bir duygu sağanağına yakalanırsın. Korunmak için mücadele bile etmeden sarsılan bedeninin nöbete dönen krizinde acıyı daha da derinde yaşarsın. Zamanın dolmasını bekleyen ölümü düşleyen hasta gibisindir.
Yağmur damlalarının sessiz sesinde terk edilmişliğin çığlıklarına boğulursun. Yalnızlık seni kundakladıkça daha da hareketsiz kalırsın. Silkinip çabaladıkça bedeninin uyuşmuş olduğunu hissedersin. Umutların tükenmiştir ve sen yalnızlığın soğuk kollarında buz gibi nefesiyle ısınmaya çalışırsın.
Tamamını Oku
