Hani Biz Özgürdük

Ceplerindeki son kuruşla,
Çıkmışlardı bir sürü insan pazara.
Benim paramda yoktu oysa.
Niye sokulduysam bu kalabalığa?
Bilmem...
Belki de döküntüler arasından bulabilmek için küçük bir nafaka.
Elimde boş gelmekten usanmış bir çanta,
Dilimdekini sormaya gerek var mı? Bilmem amma.
Boş ver sanki kim duyacaksa?
Duyan olsa bile ne yapacaksa?
Neyse konuyu dağıtmaya gerek yok fazla.
Anlayan anlar nasıl olsa.
Bir ses vardı uzaklarda,
Uğultu değildi ama.
Boğazı patlarcasına,
Çağırıyordu insanlara;
Gel vatandaş gel!
En ucuzu burda...
Herşey yok pahasına...
Ama her defasında şunları eklemek yük geliyordu galiba.
Yalnızca ucuzu ha, bozuşmayalım aldıktan sonra...
Gel vatandaş gel!
Abicim fiyatları düşürdük.
İstediğini seç beğen al abla.
Üç kuruşa özgürlük,
Umutlarsa bedava.
Ne yapsın garibim bu yoklukta.
Sardırıyor birkaç parça,
Atıyor çantasına.
Ulan bu kadar mı adi olur bir mal.
Hele bir evin kapısını çal.
Daha adımını atmadan dükkandan dışarıya,
Ucuz etin suyu akmaya başlıyor damla damla.
Bir hışımla dönüp arkasına.
Sövüp saymak istiyor,
Ama kimseyi bulamıyor karşısında.
Bulsa eminim söyleyecekleri şunlar;
Kardeşim bize bedava umutlar verdin,
Siz merak etmeyin dedin.
Umut umut umut.
Umutta bir yere kadar.
Bi bakmışsın insan şeytana uyar,
Fırlatır bir kenara atar.
Bir bir övdün her birini,
Kardeşim bu malların hepsi çürük.
Bende de yok değil hani,
Hep bedava olsa ne işe yarar çalmayan düdük.
Niye okumadıysam etiketini.
Hatam belli ki büyük.
Ama öyle de olsa söylemem gerekli;
Hani biz özgürdük…