Hani Ben Çok Küçükken Şiiri - Eren Tanık

Hani ben çok küçükken
Başım hayli büyükken
Bir akasya altında
Köyün en tepesinde
Eserken başımdan tatlı bi rüzgâr
İzlerken yırtılmış, yırtılan yamaçları
Böyle bir heyecan
Tatmadı içim

Hani ben çok küçükken
Başım büyükken hani
Çaydaki kayalardan
Oyun edip geçerken
Yüzerken ayağımda berrak sular
Küçük avucumda çalınan, çalı dutları
Böyle bir lezzet
Tatmadı dilim

Yine ben çok küçükken
Başım büyükken yine
Sarı günün altında
Sarı toprak üstünde
Yürürken yarı aç, tam susuz, dağa
Rastlamışken bir mücevher dengi pınara
Kana kana içerken bir serin suyu
Böyle bir ferahlık
Tatmadı içim

Çok küçükken yine ben
Yine başım büyükken
Kara örtü altında
Yakanın yamacında
Yıldızlara bakarken büyüyen gözlerimle
Kalp atışım hızlanırken, sebepsiz, birdenbire
Ürperir küçülürken, mest olurken bir yandan
Böyle onmaz bi sevda
Görmedi kalbim

O heyecan yüzünde
O lezzet dudağında
O ferahlık yanında
Ve böyle onmaz sevda
Kalbimde durur hâlâ.

Büyüyorum şimdi ben
Ve yaşlıyım dedemden
Büyük değil başım,ağır
Sebepsiz yere ağrır
Bakışım ürkek değil
Yine de değil mağrur