Hani Bazen.... Şiiri - Küçük Ali Yıldırım

Hani bazen,
Başını alıp gittiğini sanarsın,
Yaşadıklarını yaşadığın yere,
Bırakıp gidersin,
Yüreğindekilerle…
Uzaklara kaçar,görünmez olursun,
Bitirdiğini zannedersin,
Düne ait hatıraları.

Hani bazen,
Unuttum dersin aklındakileri,
Dalarsın kendi hülyalarına,
Her aklına geldiğinde,
Meşkale bulmaya çalışırsın,
Unutmak için kendine…
Dönüp dolaşıp aynı yerde kalırsın,
Ne yapsan nafile…

Hani bazen,
Küsttüğünü sanarsın,
Herkesinde küsttüğünü sanıp,
Hayata,elbirliği ile yanında,
Olduklarını görür gibi olursun,
Senle birlikte oturup ağladığını,
Düşünürsün kendi derdine,
Bilmezsinki herkesin,
Kendi derdine ağladığını.

Hani bazen,
Sevdiğini sanarsın,
Herkesin senin gibi sevdiğini düşünüp,
Sen yanarsın onların derdine,
Ateşlere düşer, göz yaşları dökersin,
Boğulursun gecenin karanlığında,
Yalnızlıklarına…
Uğruna hayatını verirsin,
Tüketirsin ömrünü,
Taviz vermeden.

Sonra;
Bir gün bir köşe başında kaldığında,
Dönüp etrafına bakarsın ki,
Ne sevdiğin kalmış ne sevenlerin,
Anlarsın ya…
Yalnız olduğunu,
Bir çok kayıpları görür,
Keşkelere sığınırsın ama,
Vaktin çok geç olduğunu,
Farketsende, bir şey değiştiremezsin,
Artık…