Hani Bazen Şiiri - Ayşe Keskin

İnce bir ses, keyifli bir sıcaklık, hoş bir adım gelir yanaşır yanınıza. Bir kapıyı aralar gibi yavaşça içeriye süzülür. Gözlerinizin, gönlünüzün damarlarından akıp ömür hanenize yazılmak ister ve gün be gün çırptığı kanatlarıyla, yorgun bir yolcudur ya... konuk olmak, soluklanmak tek arzusudur çatınızın altında.

Aylarca dışarı çıkamamış bir kilitli kapıdan gün ışığına kavuşan varlığı ki nar! çatlayıp kabuğundan döktüğü, tane tane olgunluğun tadı. Dudaklarınızla buluşan; o mayhoş, o ateş-ten… bir kadeh elinize verildiğinde içersiniz o ölümsüzlüğün balını.
Hayat der: işte arıların doygun kovanı, işte dağların çiçek basmış kırları. Toplanan tüm kokular sizin için vardır. Dünyanın yaşı kadar sır ve en güzel ağrıdır insanın narlaşan ağrısı.

Ama dur!
Her şey kıvamdadır ya, zamanda kaynar iğnesi korkunun. Karanlığa hançereden sağılır. Ahla-vahla başındadır ve tozu dumana katıp ille de dağıtır kıpkırmızı bağınızı. İşte o zaman kapkara, zaman zifirden kıvamdır. Kocaman bir gedik açılır kapınızda.

İşte şimdi söylüyorum. Tam şurası bağçevanım... kapanmadı daha, iyi bakınız!
Tüm yaralar gibi o da iyileşeceği zamanı bekliyor. Ellerinizi; kaç zamandır şifacı bir bilgenin ellerini bekler gibi ellerinizi... “Dokunun dala, yaprağa, toprağa, ota, insana, hayvana… canlar ki size emanet” der Yaratıcı!
“Kaplamasın bağınızın çatısını bir daha yolun. Birdenbire üreyen yolun ayrık otlarını.”

Duygular ki dağılmışsa uykuların serinleten sarnıcında saklıdır. Artık ne canın yanması ne dokunmanın şifası…
Daha fazla konuşturmayınız bağçevanım. Kaç gecenin içinde adı geçmiş o gam ki çınlatır kulakları. Saysam yarayı deşen parmaklarınıza eliniz küser!

Ne büyük bir kavuşmadır… oysa… ruhun ruha sarılması.