Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bu güzel şiiri okurken fona da Erol Evgin'in çok eski ve çok bilinen 'işte öyle bir şey' isimli şarkısını koydum ...
Hani bazen vazgeçer gibi olursun yaşamdan da vazgeçemezsin...
Kutluyorum sevgili İzabell...
Duygu ürpermeleri dil örsünde dövülerek yetkin bir şiir oluvermiş.Öyküsü soğuk bakmakla birlikte anlatımın gücü etkili olmuş şiirde.Yaşamın kırışıklıkları ancak böylesi ustaca bir uğraşla düzeltilebilirdi.
Başarılı bir çalışma.
Değerli İzabell'i tebrik ediyorum.
................Hani Bazen......! ! ! ! ! ! !
Hani bazen,
Yalnızlığınla birlikte gelir
Korkuların
Ve çığlığa dönüşür ya gece.
Bir şarkı fısıldarsında,
Dokunur ya yüreğine.
Hani bazen,
Bir umut peşinden koşarsın ya.
Yetiştim sanırsın ardı sıra…
Her şeyin hayal olduğunu
Anlarsın ya…
Pişmanlıkların da
Sonra ürperirsin,
Hava değişir soğur oda
Ama üşümezsin
Dalarsın bir müddet hayata dair
Keşkelerinle kavga edersin
Hırçın sitemleri, anlamsız kavgaları
Saklarsın ya yüreğinde.
Yine de arkanı dönemezsin,
Hayatın sert dokunuşlarına…
Ve
Yaşarsın yarınların umuduyla…
sevgili arkadaşım ;
yine kendinize has üslubunuzla dökülüvermiş kalbinizden duygularınız mısralara...hayata ve aşka dair ne varsa yazıvermişsiniz arkadaşım ...hemde bir solukta ...tarzınızı çok beğeniyorum...beni okurken yormuyor mısralarınız ...ve bana bişeyler veriyor... bana bir şeyler veren o yüreği kutluyorum...tam puan..sevgiyle kalın...saygılarımla...ibrahim yılmaz.
Evet aynen dediğiniz gibi tebrikler
İlgili gece temalı şiirinizin içsel duygularını kaleme aktran şiirinizin ilhamını ve yazım güzelliğini tebrik ederim.Sevgilerimle esen kalınız.Erdoğan Vural
Yine de arkanı dönemezsin,
Hayatın sert dokunuşlarına…
Ve
Yaşarsın yarınların umuduyla…' izabel finali güzel yapıyorsun ...şiir baştan sona duygu ....baştan sona içtenlik.... birde akıcı ....finalide çok çarpıcı....tebrikler bir tanem: )) '
'Yine de arkanı dönemezsin,
Hayatın sert dokunuşlarına…
Ve
Yaşarsın yarınların umuduyla…'
İşte hepsi burada.
güzel şiirleriniden birini daha okudum,,,,
tebrikler efendim,,,
yüreğinize ve kaleminize,,,
saygılarımla,,,
Psikolojik içerikli güzel bir şiir olmuş...
Tebrikler. 10 puan.
Kadir Tozlu
Her şeye rağmen umut olmalı yarınlara...
Tebrikler arkadaşım harikaydı..
Sevgiler...
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta