Hani Anne Şiiri - Abdullah Özcan Gökçen

Hani Anne,
Ben daha çocukken
Ayağım yandı da,
Sen beni sırtında taşıdıydın.
Her gün ellerinde yıkadığın,
çoraplarımı giydirirken,
Yanan yere bakar,üzülürdün.
Hani Anne,
Bugün ne pişireyim diye,
Babama sorardın.
O da ne istersen onu yap derdi.
Ne lezzetliydi kuru fasulyen Anne.
Hani Anne,
Üç kuruş artırmak için,
Pazarı karış karışettiğimiz günler,
Hani dolmuş parası bizde kalsın diye
Kilometreler yürürdük,ellerimizde torbalarla.
Hani Anne,
Çatısında kedi gezinse,
Toprakları içine düşen evimizde,
Her akşam misafirliğe gelen,
Komşularımızı zevkle ağırlar,
Mutlu olurduk,değil mi Anne.
Hani Anne,
Soğuk kış gecelerinde,
Çişimiz gelirdi de
Dışardaki tuvalete çıkamazdık.
Bazen altımıza yapardık.
Aman Babam duymasın dı
Değil mi Anne.
Hani Anne,
Bahçede hindileri kovalarken,
Büyük sivri taşa kafamı çarpmıştım.
Kanlar akarken ne yapacağını bilemediydin.
Ev sahibemiz Hatice Anneyle,
Babama gitmiştik.İşyerine,
Ne oldu demişti,
Hayatım kafam yarıldı demiştim.
Daha beş yaşındayken,gülüşmüştük.
Yıllar geçti hep hatırda hem de,
Alnımda izi kaldı,
Değil mi Anne.
Evet Anne,
Yaratandan ötürü,
Yaşadıklarından ötürü,
Beni doğurduğundan ötürü,
Beni yaşattığından ötürü,
Bana hala çocuk gibi baktığından ötürü,
Bana bir şey olsa,için cız ettiğinden ötürü,
Beni benden daha çok düşünden ötürü,

Önünde saygıyla eğiliyor,
Kalbimin üzerinden geçirdiğim ellerimle,
Ellerini başımın üzerine koyuyorum.
Adın Bahriye olsa da,
Komşuların Fahriye Teyzesi,
Benimse Annem.