Hani Şiiri - Evren Dalgıç

hani;
bir akşam üstü buluşacaktı ellerimiz.
göz göze gelince,
dünyaları alacaktık.
'bir gün' diyorduk;
' bir gün'..
kavuşacaktı hayallerimiz..

hani;
hani üşümeyecekti ellerim.
Duvarlara böyle soğuk,
yarınlara böyle umutsuz,
aşklara bu kadar korkak bakmayacaktım.
gelecektin,
dönecektin bir akşam üstü,
gün batımında kendimi değil,
ben güneşi batıracaktım.

Hani,
Gençliğimi yolunda harcamıştım ya,
Sen de yirmi beşimden sonraya,
Hayat verecektin.
Ben beklemiştim,
Sen de ömrünü verecektin.
Bulutlar artık değişik,
Gökyüzü bir alem.
Ve hava durumları;
Artık “gözyaşıyla karışık yağmur” buralarda.
Ve o umutlarım,
Uslanmaz çocuk gibi hala.

Hani,
Hani o sözler gerçekti.
Havaya mı gitti,
Sele mi karıştı o umutlarım.
Unutma,
Ben de bir insanım.
Kalbim var,
Benim de yollara bakan
Bir çift gözüm var.
Hatta,
Yıllardır ağlamayan
Ağlayamayan birkaç damla gözyaşım var.

Hani bastonlara karışacaktık.
Çok anlayışlı olacaktık yaşlanınca,
Çocuklarımızı ayrı oturtacak,
Onlara hiç karışmayacaktık.
Hani ihtiyarlayınca
Dediklerini hiç dinlemeyecektim.
Kızdıracaktım seni,
Sen de “ sen eskiden böyle değildin” diyecektin.
Nerde o günleri süsleyen hayallerin,
Nerde o ışıldayan eşsiz gözlerin.

Hani,
Hani hep sen olacaktın.
Ben baş ucunda duracaktım.
Bir maziydi ki hep umut dolu,
Her yanı sen doluydu.
Bir daha doğmak yok,
Ne de olsa gençlik yok artık.
Mum ışığında kaldım,
Karanlıkta batan güneş gibi söndüm,
Hiç yaşanmayacaktı aslında yaşanılanlar,
Geç akıllandım, erken öldüm.

(Ankara 2005)