Hangisi Ruhsuz? Şiiri - Emre Tunç

İnsana emeklemeye başladığı günden aşılanır, acılara göğüs germek.
İnsana hecelemeye başladığı gün tembihlenir bazı şeyleri 'hiç konuşmamak'.
Arkadaş edindiğimiz ilk günden öğrenmeye başlarız dostların nasıl seçileceğini.
Yeryüzünün en güzel insanından doğarız da, yine düşünürüz en çok kimin sevileceğini.

Oysa ki asla kendimiz seçemeyiz kimi seveceğimizi,
Doğru insanı arar dururuz da, gider en yanlışını seçeriz.
"Neden ben? ! " diye suçlayarak sorarlar bize,
Sahi, biz bilir miyiz 'neden onu' sevdiğimizi?

İstemeyiz Dünyanın binbir çeşit derdiyle boğuşurken,
Bir de tarifini bile yapamadığımız aşkın içinde bulmayı kendimizi.
İstemeyiz ki izin bile vermeyiz kimselerin bizi sevmesine,
Kimselere istediği sevgiyi vermeyiz ki değersiz görürüz sevgimizi.

Dünyanın en değerli sevgisine sahibizdir belki de,
Kabullenemeyiz, göstermeyiz içimizdeki aşka olan özlemi.
Gülücükler dağıtıp en mutlu rolü yapmak zerre kadar zor gelmez de,
İçimdekini anlatıp kurtulmayı 'düşünmeye' bile tahammül edemeyiz.

Yüzyıllarca mutluluğa yetecek miktarda sevgiyi barındırırız içimizde,
Tutar da en yanlış insanları gömeriz o sevginin içine!
E sen kalkıp da tüm sevgini verirsen ruhsuzun birine;
İçindeki TÜM sevgiyi söker de götürür beraberinde!

Tüm acıları o hakeder de, tek başına sen çekersin ya hani;
Yıllarca zerre kuşkun olmadan seversin ya çocuk gibi
Sineye çekersin ya 'bir gün' diye çocuk saflığıyla!
O gün hiç gelmez çocuk!

Aşk kimsenin kimseye anlattığı gibi değil çocuk,
Kimse kimseye tarif edemeyecek içindekini.
Aşkı, duyguyu, hangi duygusuz çekip çıkardıysa içimizdekini;
O asla haketmeyecek kalbindeki cenneti!

O günden sonra ne sen öyle seveceksin kimseyi,
Ne kimse sevecek onu senin sevdiğin gibi.
Şarkılar, şiirler, iklim değişiklikleri bile onu hatırlatacak sana;
Kimi sevdiğini bilmeyen kimseler duygusuz sanacak çocuk.

En neşeliyi oynayacaksın, insanları en iyi sen neşelendireceksin de;
Sevgi dendiği yerde acı iliklerine işleyecek, hem onları hem de üzeceksin kendini.
Ölmeden önce istesen de başkasını sevmeyi, kimselere anlatamayacaksın derdini.
"Madem öyle, kimseleri üzmeyeyim" diyip koyacaksın kalbinin önüne bendini.

Kimseleri sevmeye yanaşamayacaksın da o insanlar sana 'ruhsuz' diyecek ya;
Bunalacaksın da ancak kağıtlara yazacaksın çocuk.
7 Milyar insandan 'en az hakedene' ömrünü verip avuç içi kadar sevgi görmedin ya;
Sor insanlara, sen mi o mu;

HANGİSİ RUHSUZ ÇOCUK?