Hangi zorlu mecburiyet doğaldır?

Kişilerin, kendi his ve düşüncesine göre
birilerini ya da sevdiklerini değiştirme çabaları…

Şunu yapmalısın.
Bunu kesinlikle yapmamalısın.
Bu böyle olmaz, şu şöyle gitmez…
ve saire, ve daire..
kocaman, çıkılması zor kısır bir daire.

Şey.. ama ben ayrı bir insanım..
Hani parmak izi hiç kimseye benzemeyen olanlardan biri de benim.
Senin gibi..
Fakat sen bu gerçeği arkana alıp beni doğallığımdan, içtenliğimden çıkarıp
fikir gözünün şekillendirdiği bir kalıba girmem için çabalıyorsun.
Yaralıyorsun.

Yaratılışı görmez misin arkadaşım?
Hangi yaprak muhalif içindedir bir diğerine..
Yüzlerce desenin dayanışması örnek değil midir bize..
Ya yaslandıkları, beslendikleri ağaç ve dal duvarları nasıldır..
Hepsi düz ve saten boya mıdır?

Çivi çakılmış ya da rüzgar vurmuş yanları, tebessüm eğriliği olamaz mı..
Özümüz aynı meyvemiz yine vitaminli diyerek,
topraktan aşılanmış sevgilerini her duruşlarıyla göstermezler mi..
Bu düzenli ve kardeş doğanın bizlere bir mesajı olmalı her halde, her hallerinde..

-Ey insanlar! ..
Yeter ki kalbinizde büzüşüklük olmasın.
Beden özellikleriniz ya da
niyette iyi, fakat görüntüde olumsuz görünen hareketleriniz
birbirinizi rahatsız etmesin.
Bilakis sizler böylelikle gökkuşağını hatta özkuşağını oluşturuyorsunuz.
Renk renk..reng a renk..
Kiminiz sarının utangaçlığında, kiminiz kırmızının coşkunluğunda,
kiminiz yeşilin vakarlığında, kiminiz de beyazın içten tebessümünde..
Tıpkı bizler gibisiniz..
Çeşit çeşit.. farklı farklı.. hepsi özünde iyi ve faydalı.

Misaldir; hiç gökyüzü yeryüzüne benim gibi mavi ol diyor mu?
Derse, doğanın ahengi bozulmaz mı?
Yeryüzü kendisinden istenileni, Sahibine sunabilir mi öyle olursa..
Hani onun yeşili, sebze ve meyveleri, çiçek ve böcekleri, gül ve dikenleri..

Sonra toprak kasılıp kurursa, hangi tohumun duygularına tercüman olabilir?
Toprak gibi değil miyiz her birimiz..
Öyleyse; birbirimizi germesek, sıkıntı vermesek, kurumasak ve kurutmasak..
Duygu ve düşünce meyvelerinin doğmasına kısır seddi çekip,
huzurun soyunu, dayanışmanın suyunu kesmesek.
Yeni doğuşların ışık annesi olsak..

Bakalım kainata:
İşte uzay hoşluğu, işte maviz gözlü sema, işte yeşil yüzlü yer..
Ne de güzel kolkola girmişler..
Yüzlerinden okunuyor; yaratılışlarındaki sevgi,
kabullenişlerindeki saygı ve kulluklarındaki kardeşlik..

Her birimiz öz görevlerimizi yerine getiriyorsak,
doğallığımıza ve içtenliğimize kelepçe vurup
zorlu mecburiyetler hapsine atmaya hakkımız yoktur birbirimizi.
Hem Yaratıcımız dahi samimiyet ve ihlas beklerken yaptığımız her işte,
Biz hangi doğallığı lekeleyip zorlu mecburiyetin sevgisiz zincirine halka edebiliriz! .

Hangi zorlu mecburiyet doğaldır?

Ve hangi doğallık zordur..