Hangi Taşı Kaldırsam Altında Hüzün

İçimden hangi taşı kaldırsam altında hüzün
bir kuş yeniden hatırlatabilir mi unutulmuş bir göğü

kucağında yıldızlar taşıyan bir çocuktum o zamanlar
henüz bilmiyordum
okyanus diplerindeki suyun bile vurulduğunu
içindeki yaradan

ezgilerini yitirmemişti çingene çocukları
silinip gitmemişti dilimizden türküler
mezarlara dönüşmemişti binalar
şehirlerin orta yerlerinde

sevdalar sessizce uzaklaşıp gitmemişti
güvercin renkli avlulardan

böylece bir hayat gelip geçti dışımızdan
evet tamamen bizim dışımızdan
derin kuyularda döllenirken su
kendi kendine

sonra ağzının içinde ıslak bir ürperti
uzun uzadıya rüzgarlar gönderdin bana
harlansın diye ateş
yırtılsın diye gül yaprağı

sonrası geceler içinde
çırılçıplak bir sızı
sonrası
üzerime kapanan içimin ağır demir kapıları

sesini duymak çocukluğuna göç edişi gibiydi insanın
sesin ağır ağır esen rüzgarlar gibi
bilinç altıma işleyen

biraz direniş
biraz devrim
çok ıssız
çok durağan
ve mutlaka savunmasız
geçersem eğer sesinin kıyılarından

yaşamak diyorum
yarım yamalak
bir gelincik sapı kadar kırılgan

İçimden hangi taşı kaldırsam altında hüzün

yok unutmadım
hala iki elim aşkta

ve sesin
hala serseri bir deniz gibi büyüyor şuramda...