Hangi müsveddenin eseri... Şiiri - Murat ...

Kimi rakı içer, gönül yâri, saz çalar,
Telinde bin hüzün, bin neşe oyalar.
Şiir yazar, sözcüklerde can bulur,
Yanık türkü söyler, sızlayan dertler durulur.
Meclisinde dem, gülüşler savrulur havaya,
Bir umut, bir nefes, karışır her kavgaya.
Aşkla sarhoş olur, kederle ağlar içten,
Arar insanlığı, güzel olan güzel kokan her çiçekten.

Kimi zemzem içer, ağzında dua,
Eli kirli, cebinde para, gözü doymaya.
Gizli hırsız fısıltılarla yürür,
Utanmaz vaaz eder, vicdanı çürür.
Sözleri balla sıvalı, içi simsiyah zindan,
Yüzyıllardır aynı hikaye, insan insana düşman.
Tapınaklar yükselir, dualar göğe ermez,
Çünkü gönül kördür, hakkı hakikatı görmez.

Kimi insan, insan yakarken ateş utandı,
Kimi insan, kımıldamadı, tüyünü sadece baktı.
Kimi insan, insan yakan şeytanları sakladı,
Kimi insan, insanlığından utandı, kimisi de akladı...
Gözleri kòr yüreği bağlı, vicdanı taş kesilmiş,
Çığlıklar yankılanır, kulakları sağır olmuş
Kan damlar toprağa, her bir damla bin ağıt,
Bir insanlık dramı, bu tarihe utanç veren bir kayıt.

Yıkılır köprüler, düşer her bir kale,
İnsanlık tükenir, kalır bir tek yara iziyle.
Hangi el silecek bu kanı, hangi göz ağlayacak?
Hangi yürek dayanır ki, bu utancı taşıyacak?
Zaman döner durur, mevsimler değişir,
Ama insanın içindeki dipsiz kuyu daga da derinleşir.
Bir nefeslik ömürde ne kadar kin biriktirdik,
Ne kadar sevdik, ne kadar sevileni yitirdik?

Şimdi bu yıkıntıdan, bu küllerden doğar mı umut?
Yeniden filizlenir mi o masumiyet, o unutulmuş boyut?
Yoksa kader midir bu, sonsuz bir acı döngüsü?
İnsanın insana kurduğu bu korkunç pusu?
Ey fani ruh, bak aynaya, gör kendini içinde,
Bir damla ışık var mı hala, bu karanlık biçimde?
Rakı da olsa zemzem de, yanan can kimindir?
Bu bitmeyen çığlık, hangi müsveddenin eseridir?