Hangi his bitirebilir insanı,yaşarken öldürebilir.
Gönlüne prangalar gözlerine parmaklar.
Hangi sevgi hapseder insanı kendine
Konuşturmaz güldürmez.
Yokluğun tabi ki
Yokluğunda bittim öldüm sandım
Prangalar takıldı gönlüme
İçime hapsoldum,konuşamadım gülemedim
Asi oldum dünyaya küstüm.
Yokluğunmuş bu acı sonraları anladım
Yokluğunun verdiği boşlukmuş içimdeki
Acı acı haykıran hasretinmiş
Söyleyemediğim senmişsin
Söylenememiş yarım kalmış bir türkü gibi….
Kayıt Tarihi : 9.1.2014 10:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!