Hangi Günse O Gün Şiiri - Mehmet Ali Onay

hiç de hazır değildim
doğmaya
dünyaya
ne babam ne anam
tenezzül bile buyurmadılar sormaya
ve
kadimsiz bir günün
uğursuz bir vaktinde
doğuruverdi beni gün içinde
hangi günse o gün
tenezzül bile buyurmadı
tarih atmaya

kör bir bıçakla kestiler bağımızı
sürte sürte
bağırta bağırta
ayırıverdiler bizi bizden
ne oluyor demeye kalmadı
bir karı baş aşağı çeviriverdi
salladı
salladı
salladı
tepe taklak idim tokatlandım
canım yandı ağladım
ciğerlerim doldu
sızladı
canım yandı ağladım
ağladım canım yandı
ben ağladım
ebem rahatladı
ben ağladım
anam rahatladı
gülümsedi
güldü
hafifleyip ferahladı
bilemedim bir türlü
umduğu neydi
ak pak edildim
ve dahi tuzlandım
toprağa belediler
kundaklandım
paket oldum
kucağa geldim
titremekte yüreğim
titremekte bedenim
şu hiç yığını âlemde
zerre kadar bir bebeğim

kokladı anam
öpücükler indi alnıma
yanağıma
bastırdı
bastırdı bağrına
duyabilseydi o an
duyabilseydi dediklerimi
“bırak be kadın
bırak
dünya benim neyime”
duymadı
göğsün düğmelerini yırtarcasına çözdü
ak memelerinden ak süt sunmaya
“yok istemem
yok istemem” dediğimi bile duymadı
dürtmekteydi birileri onu
o da beni
zorla
illâki emsin
yok dediğime bakmayın
arzusundaydı nefsim
hem memenin
hem de sütün
tercihi ne ola ki bebenin
mümkünü var mı istemem demenin
kapsamındaydım yaşam denen kuralın
öyleyse nefeslenmek şart
rengine bakmaksızın havanın
madem şart oldu yaşamak
yumulmalı
göğsüne ananın
o sevincindeyken ana olmanın
aklına mı gelir
hesabını yapmak yarınların
öyle ya
derdinde olsaydı derin hesapların
mümkünü var mıydı
şu karanlık dünyanın
kör bir yerinde
cehâlete
sefâlete
umut doğmanın