Susarak bakıyorum, gün doğumuna doğru şehrin varoşlarındaki baca dumanlarının gökyüzüne doğru süzüldüğü, belirsiz şekillerdeki dumanın arkasında, ışıklarını körfezin mavisindeki buzlu duruluğa ışıklarını salmaya çalışan yeni günün ilk ışıklarına…
Aklımda belirsizleşen duygularımın şekilde de anlam değişikliği altında kalan ruhsal iç yapımda çırpınan onca umudun ezilişine…
Ne kadar çok farklı düşüncelere sığdırdığım bir kadının duruşuna konuşmak gibi sertleşmiş duygularımla sadece kendime kendi kendime hayıflanıyorum…
Sabahın sert durgunluğu soğuğun damarlarımda hissedildiği donuklukla geçmişin üşümüşlüğü ile örtünüyorum sanki…
Anısı biz olalım bu sokakların
öpüşmediğimiz tek saçak altı
hiç bir otobüs durağı kalmasın
Biz yürüyelim kent güzelleşsin
gürültüsüz sözcükler bulalım
yeni sevinçlere benzeyen
Devamını Oku
öpüşmediğimiz tek saçak altı
hiç bir otobüs durağı kalmasın
Biz yürüyelim kent güzelleşsin
gürültüsüz sözcükler bulalım
yeni sevinçlere benzeyen
