Hangi Çiçek Şiiri - Necip Zeybek

Her çiçek,
Kendine has,
Kendine münhasır,
Her çiçek özel,
Hasır yapılan saz bile güzel.
Ama gelişi güzel…

Ya da sarmaşık,
O,hayran bakışlara alışık.
Bundan ötürü biraz şımarık ve sırnaşık,
Ne de olsa bağ bahçe ona âşık.
Tez serpilip, her dem taze görünür.
Sarmaşık deyip geçme tür tür
Kimi sarılır, kimisi tırmanır,
Kokulusu, dikenlisi, zehirlisi, yabanisi…
Sarmaşık, çiçekler familyasında başka bir kültür…

Sarısı, beyazı, alı…
Hep parlak, hep canlı,
Sevdalısı atak ve heyecanlı,
Başı belalı saf âşıkların çiçeği,
Mahallenin mahcup, içli kızı lale…
Manken gibi yürür pistte aheste aheste,
Soyunup dökülmez öyle alel acele…
On bir ay yolunu gözletir afilidir lale…

Çayımın buğusu,
İliğine kadar mest eder kokusu,
Katmer katmer dokusu,
Yoktur dökülüp saçılma korkusu.
Narin, ince uzun dallıdır,
Pahalı değil edalıdır karanfil.
Cahil de bilir gafil de,
Bedene, ruha ilaç,
Sekiz Martlar da artar ona ihtiyaç.
Deste deste gider, can dosta Karanfil...

Hele de bir gül de sen!
Sen de gül bir de hele…
Taç üstüne taç kazanmış,
Sarışını, süt beyazı- ateş rengi,
Gül kraliçenin güzellikte yok dengi.
İlle de kadife pembe teni,
Ve afet kokusu…
Yağı, esansı, kurusu mesut eder ekip dikeni.
Nasıl koklarsın,
Açılıp saçılmamış körpe güzel oncayı?
Kıskanır kem gözlerden, çalıp gidesi gelir insanın goncayı,
İyi ki korur onu dikeni.