Hangi çağın yangını Şiiri - Deniz Sarıkaya

Hangi çağın yangınından,
Artakaldı bu hüzün.
Bir emanet gibi,
Taşıdım sırtımda.
Öyle sefil, öyle mecburi.
Ortak oldu kedere dizeler,
Gömdüm gamı mısraya,
Gömdümde sustum.
Şimdi!
Sığınak oldum acılara,
Acılar, Sığınak bana!
Tercihten değil!
Gayrı baht deyin siz buna,
Ne çıkar!
Son dem'inde ömrümün
Bir kerecikte olsa görmek
Gülüşü şen,
Dişleri süt,
Dingin baharların ,
Muştusuyla taze ,
Ve berrak günleri.
İnanın yakardım,
Kendi ışığında,
müptezel kentleri!
Kıyasıya dövüşürdüm,
Kovuğunda yalana abad aşklarla.
Öyle genç öyle diri.
Günün fecrinden kotarıp,
Tertemiz aydınlığı,
Burçlarına sema ederdim yalnızlığın.
Sema ederdim,
Böğründe evlat hasreti anaların.
Yorgunum oysaki,
Bitmez tükenmez bu çağın,
Fitilinde Erittim, çıramı!
verdikçe ışığı gövdeme,
Mil oldu gözlerime ızdırap!
Sürgün oldu yürek,
Kırağı'sında bir başağa.
Döndü, büyüdü,
Suyunu aldı.
Kırdı dallarını, her hazan.