Haneler Vardı Şiiri - Mehmet Şahan

HANELER VARDI

Şimdiye bakınca döndüm maziye,
Babadan feyz alan haneler vardı!
Zilleri takınca kükrer Şaziye,
Hatadan arlanan haneler vardı!

Bakmazdı iblisin çektiği yöne,
Sayardı beyini, geçmezdi öne!
Sesini yükseltip gülmezdi Döne,
Ar, haya aslolan haneler vardı!

Birazcık aşını yaksa anası,
Kaldırıp kaşını baksa babası!
Saygıdan başını yıksa Fatma’sı,
Nus(*) ile uslanan haneler vardı!

Her kimin bir gamı, olsaydı derdi;
Ahmet’in derdiyle hastaydı Ferdi!
Ölüsünde ağlar, toyda gülerdi;
Sırt sırta yaslanan haneler vardı!

Gönülde volkandı, dağ idi sevgi,
Görenler hayrandı, bağ idi sevgi!
Her sözü fermandı, sağ idi Sevgi,
Sevgiyle beslenen haneler vardı!

Pîr-i Fâni’m yüzü selin eylerdi,
Utanmayan özü telin eylerdi,
Dillerdeki sözü gelin eylerdi,
Saygıyla süslenen haneler vardı!

(*)Nus: Nasihat

MEHMET ŞAHAN (PÎR-İ FÂNİ)
19.01.2019 - İSTANBUL