Handan Geriye Kalanlar Şiiri - Zülfü Evin

Bir yaz günü mehtaplı bir gecede dertleşmekteyiz
Bir yolculuk üzerine istişare etmekteyiz
Hemen yanı başımızda kaynamaya yüz tutmuş çaydanlık
Buz gibi havada bekliyoruz aydınlık
Belirmiş sol tarafımızda seher kızıllığı
Bitmiş seyahatin hummalı hazırlığı
Güneşin ilk ışıklarıyla düştük yola
Yüzyılları devirmiş çınar altında verdik bir mola
Avuç avuç içmişim kar kokulu su
İşte o anda kaçtı gözlerde bekleyen uyku
Kızıl topraklı yolda beşik gibi sallandı kağnımız
Konik bir tepeye doğru döndü alnımız
Tepeyi aşınca düştük eniş bir yola
Önümüzde kurumuş, menderesli bir ova
Biz ovayı menderes boyu takip ederken
Yıkık dökük bir virane belirdi, az kaldı derken
Bir süre sonra adım atmış olduk eşiğe
Hancı olsaydı bizi alır mıydı içeriye
Güneş kavurucu ısısını yaymaktadır
Etraf buram buram tarih kokmaktadır
İşte han! Şu kıvrılansa ipek yolu
Yol baştan sona, konuşlanmış mezar dolu
Tam karşımda heybetiyle Maraş Dağı
Yavuz şuracıkta kazanmış Turnadağ’ı
Yasladım sırtımı büyülü giriş taşına
Muhabbet odasını aldım karşıma
Geçmişin şömine taşları is tutmuş haliyle
Kimi hüznünü, kimi umudunu paylaşmış ahaliyle
Sağ tarafımda geniş bölmeli bir alan
Develer konaklamış belli ki bir zaman
Canlandı gözümde muhabbet odasının konukları
Özlem yüklü müydü acaba yanık bağırları
Bazıları hüznünü alıp koyulmuştur yoluna
Bazıları ise umutlarını bırakmıştır hanın toprağına
Çok düzgün bir taş buldum ocak başında
İçinden geçenleri anlatmış alt kısmında
Birden unutulmuş bir düşünce sardı beni
Bilmem ki o taş Maraşlı Şeyhoğlu’nun mu yeri
Yıkılmamakla kalmamış bu koskoca han
Yaşanmışlıkları da gömmüş tarihe, sır vermez bu han…