Handan Ay Şiirleri - Şair Handan Ay

Düşüncelerini buruşturarak sandığa koymuşlar
Dilin dolanır söylemeye çalıştıkça
Üstüne kilit vurup,anahtarını yutmuşlar
Ne içeri,ne dışarı! ! Küfleniyorlar yıllandıkça...

Bağırsan dağa taşa,haberi olur mu?

Anlamını yitirmiş sıkıntıların,rüzgârsız limanındayım
Yelkenimi deldirdim,hadi bir kürek ver bana..
Akıntıları,bana ters yüzen deryanın ortasındayım
Çekilen kürekler nemli,hadi biraz güç ver bana..

Kokusunu satmış,hâlâ gül geçinenlerin bahçesindeyim

Bitmeyecek gibi görünen bir yokuşun başındayım,
Geçit vermez sıra dağların yamacındayım.
Kor ateşlerde yürüyorum,yalın ayağım
Bu kâbustan da sıçramadan uyanmalıyım..

Buz dağında oturuyorum,yapayalnız ve çıplağım

Yine bir sonbahar sabahı
yağmur yağıyor,titretiyor ayazı
Atamın yokluğu...içimde derin sızı
Ağaçlara bakıyorum,sararmış yaprakları

Toprak nemli,dönmüş siyaha

Umut ettiğim oldun firari duygularda
Ardından sessiz ağıtlarla mendil sallayanlar
Düşüncelerim serbest,elim mahkûm olsa da
Sazımı ateşe attın,sözümden aktı isyanlar..

Asi ruhum poyrazsız kaldı yokluğunda

Ağlayarak uyandığım bu rüya bana kalsa
Yaşanmışlıklar uçup,felekten bir gece çalsa
Söyleyeceklerim vücut bulup ayağa kalksa
Harcanan yıllarım geri sarıp baştan yaşansa...

Elimdeki yaraya üzülecek kadar dertsiz olsam

Sultan kahvesindeki telve,seni ne ilgilendirir?
Yol benim,yolcu benim; sadece ayakkabım kirlenir...
Ses vermen anlamsız,insan,susarak dinlenir! !
Sırtımdaki nasırlaşmış kambursun,asil olan,gözlerden iğrenir...

Benliğimle yamadığım kayık batmış; kime ne?

Gölgeler zaman yokluğunu,
Rüzgarların,soluğu kesilir.
Ne poyraz; asi ruhuma...
Ne meltem; saflığıma...değmez!
Ay susar,oynaşmaz yakamozlar,
Deniz de sessiz...

Elinde bir çanta dolusu
Masumiyet,beklenti ve hasret..
Yüreğinde ulaşılmaz hayaller
Küçük,yaramaz bir çocuktum.
Geldim sana; beni yanına al diye..
Kucak açtın; çantamı aldın,

Tebessümünle yağarım;
Aksi sözünle ağlarım..
Sensin benim sarsılmaz dağlarım..
Ne olur? Bari onlara kar yağdırmayalım..

Kurduğum hayallerin bekçisisin,