Handan Şiiri - Selçuk Yılmaz

Deniz gülen gözlerinde biterdi,
Gün olur gemilerin sirenleri
Boğazın her iki yakasında yankılanırdı,
Bir balıkçı teknesi gezinir dururdu hep oracıkta
Gün batımında, şafak sökerken
Yanı başında venüsün o seher kokan
Parıltısıyla aydınlanıverirdi deniz,
Senin ismin yazardı o sandalın kıyıcığında
Yanı başında bağrına saplı bir deniz kızı gibi;
Bir yanında “Handan”,
Diğer yanında yine“Handan”.
Mevsimlerden hazandı,
Yüreğinde küllenmiş kor ateşler dururdu hala,
Gözünün ferinde yurdumun nefesi
Buram buram İstanbul kokardı sürekli,
Yasemin kokulu esrik gecesinde
Şuh bir kahkahasıyla şenlenen
Dalgalarında kar beyazı köpüren İstanbul’un,
Bir kadın, tek başına, durur oracıkta
Şarabın bordo rengiyle kaplı kadehini
Kaldırıveriyor yalnızlığına;
Birden dalıp gittin be afeti devran düşüncelere,
Seni senden alıp, uzak diyarlara götüren
Ötesinde saklı, başını döndüren düşüncelere,
İşte o an zihninde şekilleniverdi mazinin sitemli sesi
Sararan yaprakların tebessümünde gizli,
Bir kız çocuğunun ağlayan sesi,
Otuz beş yıl önce bu gece
Dünyaya gelen yepyeni bir ses,
Gülen gözleriyle, buğulu bakışlarıyla
Bir kız çocuğunun yankılanıveren sesi,
Buğulu şarap kadehin sihirli küresinde
Fısıltılarla haykırılan bir nidaydı belki,
Sandala aşık deniz kızıydı gülen gözlerin,
Bir öykü, bir kuş misali benliğimden kopuveren
Sevdalara dair haykırdığım, o gizemli ismindi

16 Kasım 2005
O. Selçuk YILMAZ
İZMİR