Hancı Şiiri - Abdulkadir Bostan

toparlan gidiyoruz hancı
bazı insanlar marazlı doğarmış bilirsin / sadece yüzüm
-benim sadece yüzüm böyle
içimin çok derinlemesine kuyuları var
çok derin anlamlar yutkunuyor / yutkunmak bir sanattır diyerek
öyle alışık değilim dünya
üzerinde; barışık bir yaşamla dönüp durduğuma bakma
iki kaşım iki gözüm adına, yeminle
bir gün, bir sabahına uyanmayacak kalbim
uyanmayacak suç ve ceza
her şey kara bir tahtada bir tebeşir çizgisi gibi silinip gidecek
silinip gidecek yağmur
silinip gidecek her gemi kendi meçhulüne
-ülkeler kalacak ardımızda, yüreklerden daha kalabalık
daha yalnız…

toparla kalbimi hancı gidiyoruz
aşk bile canımı acıtmıyorken hazır
kimi su sandıysam içime dökmek için
kelimelerin dediler bir dolu yangın, bir dolu izdiham
yüzümü göstermediler, dünya böyle bir yer diyerek
bu kristal şehir, bu tunç binalar, şu soğuk oda ve tanrı lekeleri
bunca çekip gidilmişlik izleri
senin kalbin taş bir merdiven –kıpırdama, göğe varacağız
basamaklarımın dizleri dedim çok yara –az yavaş
az yavaş savaşın hele
sonra ne zaman annemin kapısını hüzün çalsa
-oğlu geldi sanıyor…