Hançer Şiiri - Gülşen Mavi

İlk darbesiyle nefesimi kesebilecek kudreti
bünyesinde taşıyan,
antik bir hançer gibi saklıyordum seni
masal bitimine.
Baktığımda özgürlüğünün ucu benim elimde olan
rengarenk bir uçurtma gibi görünüşünden haz ile...

Mavi semada raks eden
işveli bir çingene kızı oluyordun bazen,
bazen de elimde sandığım halde
benden çok uzaklara göç eden bir kuş,
elimde olsan da tutamıyordum.
Bendeydin, bendeyken benden çok öte...

Bazen canımı acıtan,
yakan bir zehir gibi karışıyordun damarlarıma,
bazen de panzehir.
Hem içime saplanan hançer olup,
hem de nasıl içim olup
kendi kendini delip geçtin bilmiyorum...

Peki neden ölümümü
cebimde bekletiyordum ben?
Her insan cellatına mı aşık olurdu hayatta?
Yada yaşamaya alışamayınca,
hançere cellat olmasını biz mi tembihliyorduk
aşkla ¿