Hançer Şiiri - Oktay Güvener

Senin en güzel mirasın, sesindi
Türküleri su gibi işlerdin göğsüme,
Her kelimen bir hançer misali saplanırdı ruhuma.

Ellerin gölgeydi,
Fısıldayan çöl rüzgârları gibi.
Dudaklarında büyüyen vaha,
Tatlı sularını dökerdi içime.

Ben hurma ağacı olurdum, sen zeytin dalı,
Köklerimiz aşkın harabelerine tutunurdu.

Senin tek kefenin, bakışlarındı.
Gecenin karasından dokunmuş bir şal gibi.
Kaç kez düştüm o esrarlı bakışlarına,
Kaç kez kayboldum gözlerinin mihraplarında.

Dolunayın altında ikimiz:
Sen ney olurdun, ben saz;
Sen Gülistan olurdun, ben bülbül.

"Yakıl ona," derdim, ey Âşık.
Küllerine yaz aşkını,
Zira sadece kül saf bırakır insanı.