Han Yolcusu Şiiri - Mustafa Çoban 2

Dokunsalar ağlayacağım 'Yaban Gülüm'
Hasretin içimde tarifsiz bir şekilde büyüyor.
seninle geçen güzel günleri hatırlıyorum,
o an gözlerime gücüm yetmiyor,
ağlamayın o zalim için diyorum,
'Yaban Gülü' seni çoktan unuttu diyorum,
ama gözlerim beni dinlemiyor.
Dağlarda güneşi gören karlar gibi,
gözyaşlarım aşağıya akıyor.
Ben sana yüreğimi vermişim,
bu beden ne ye yarar.
Sadece senin varlığını düşünebilyor şu zavallı aklım.
Senden başka bir şeyi algılamıyor,
Yaşamak nefes almak vermekse,
sensizde olsa yaşıyorum demek.
Ama bu arsız yürek nasıl sensiz atıyor halen şaşırıyorum.
sen dünyada yaşıyorsun ya,
senin varlığın o'na güç veriyor,
senin soluduğun havayı bu yürekte soluduğu için yaşıyor.
O yüzden durmamak için direniyor.
Ama 'Yaban Gülüm' inan ki;
senin olduğun dünya da cefa çekmek bile güzeldir,
senin varlığın yaşama hevesi veriyor.
Bu dünya bir handır,biz yolcuyuz bir tanem,
senin gönlünü ben kendime han eyledim,
Al beni hanına,
yolcunu ne olur sürme,
hanında biryer ver ona,
İnan ki kimsenin ettiği kalmaz yanına.