Han Geceleri Şiiri - Orhan Tiryakioğlu

Bazan, insanın yüreğini pâreler,
-mazideki şu kareler;
Biri, yollarına pusu kurduğum sevgiliyi çizer
Diğeri de düşümde, içine düştüğüm kuyu;
-ilmeği çift kördüğüm.

Zaten hiç anlamamıştım kirazın niyetini,
Sonradan nasıl değişti kıvırcığın huyu,
Mavi gözler, en azından iki satır yazardı, dili masum
-sevda taşırdı sanki, bildiğin pullu zarfını hani,
-bir türlü 'sevdim' diyemedi, kekeledi s harfini
Hangisi bugüne koşar, tutar yine elini, bilinmez
Hangisi yürekten sevebilir seni?

Kaç delikanlı dayanır bu zulüme?
Su katılsa çeliğe, kırılır hıncından
-tükenirsin sancıdan, sineni aşar derdin,
Duyarsan yıllanmış sesini, yâr dilinden,
-aklına kötü şeyler düşer.

Ne zaman ki, filiz döşer tarlaya
Başaklar bastırır ya ovanın düzüne,
İşte, o zaman birşeyler olur can suyuma,
Sabır taşı olsa da tohuma kaçan gönül,
Boyuna bosuna bakar mı hiç felek?
-yüreğini hasat eder geçer.

Dur bakalım, yolcu!
Daha acısı da var bu sancıların,
-hepsi de düşman başına!
Öyle, bildiğin gibi değil, ha!
Battıkça batar ya bağrına, çıpasından
Çaresi ne ola bunun, dermanı kim bula?
Yüreğe hangi tabip bakar, keşke bilsem
Yârin sesindeki yetim çocuk, pek mahzun
-yarama tuz basar.

İçimdeki gedik, öylece kaldı
Bir yanımsa hep ağrıdı; cenneti kurtuluş bildik,
Ezildikçe sindi gönül, gittikçe kapandı içine
Sineme dokundu zaman, en başından
-felekse, dilimi kesti!

Peşinde mi koşmalı şimdi anıların, can havli?
Masalcı ninelere nispet, 'dere tepe düz mü gitmeli? '
Yahut, defterini dürmeli herşeyin;
-Kaf Dağı'na kar düşmeli!

Ne kadar yolcu geçse de buradan,
Sevda odasını doldurmadı hancı,
-ölümüne bekledi duvardaki saat,
-gecenin birinde han yıkıldı..