*Han Danca hayat treni Şiiri - Han Danca

Direne direne
Bindin o trene
Ne gereği vardı
Öyle sert frene
Ağlayarak geldin
Şu koca dünyaya
Oysa ben doğunca bile
Ağlamamışım
Gurk diye bir ses
Çıkıvermiş birden
Doktor şaşırmış
Görünce eser yokmuş kirden
Pembe beyaz
Bir bebekmişim
Ama sonraki günlerde
Yeri göğü inletmişim
Acısını çıkarırcasına
Ağlamadığım o doğumun
Belki yanmamış hiç ciğerlerim
Belki sağlammış siperlerim
Adımı Handan koymuş
Rahmetli dedem
Gülen güldüren oymuş
Bilir zaten bilen
En zoru ayrılmak olmuş
Alıştığım emzikten
Sonunda kesmiş annem
Acımadan emziğim birtanem
Curk curk emmeye
Bir şey kalmayınca ortalıkta
Kendimi evi karıştırmaya
Adamışım keşfetmeye
Çekmeceleri dolapları
Sürekli elimde
Okuyamadığım kitaplar
Bezdirmişim annemi ki
Öğretmiş okumayı beş yaşında
Ve anaokulunda şaşırmışlar
Küçük ama aklı başında
Bir kaç küçük haylazlık dışında
Sonrası malum
Kardeş krizi
İsterim de isterim
Çünkü böyle benim hislerim
Herkesin kardeşi var
Benimki nerde
Diye diye gelmiş iki tane
Zafer benim olmuş
Uykusuz geceler de
Hayatım kitaplarla
İçiçe geçmiş
Bir çocuk düşün ki
Gezmek yerine okumayı seçmiş
Akla gelen her yerde
Banyo hep açık
Orda bile elde kitap
Gezmeye giderken
Arabada yine kitap
Okurdum düşene dek bitap
Bir çocukluk böyle geçti
Okul takdir teşekkür
Boş kaldıkca tefekkür
Çok zaman geçti
Belki de çok az
Çünkü zaman yapardı bana naz
Küçükken geçmek bilmezdi
Şimdi sanki daha hızlıca
İlerliyor neden bilinmez pek
Herkes kendi için tek
Hoşgeldik dünyaya

(10/05/2007 HAN DANCA)