Han Şiiri - Derya Kızılgöz

Kar ışığında
Hayaline tutunarak handa
Bir gece geçirdim sabah oldu
Seyre kaldım bir vakit pencere önünde
Uzatabildiğim kadar bakışlarımı
Uzanarak ötelere
Karşı ki dağ sıralarının yamaçlarında evlekleri
Ayırt edercesine

Açtım pencereyi nefes doldurmaya
Serin gün esintisidir içeri dolan
Mevsimlerden bin bir heves
Aylardan hasret tüter
Griye bulanmakta gökyüzü
Bacalardan
Kasvet sarmış burçlarını yalçın dağların
Başım öyle duman

Ahşap döşemesi odanın
Heyecansız, boş günlerin
Adına konuşurcasına
Sesleniyor gezelendikçe
En iyisi oturmalı iskemleye
On yıllardır öylece duran
Balmumu heykelcesine

Seyreylediğimiz hayat matinesi
Duvarda oynamaya başladı
Gün aydıkça
Kasvet dağılmakta
Oturmaktayım hala
İskemlede
Balmumu son duruşla
Uyuşmuş kolum
Sırtımda ağrıyı duymayacaktım
Kapı çalmasa
Gelen hancı başı
Çay dedi
Hazır

Nostalji giyinmiş
Kentin
Sahipsizliğine hayret biçerken
İrkiliyor konukluğum
Dallarına kar yüklenmiş söğüdün cüssesinden
Sosyal hayatın birbirine aşina suretlerinden
Selam alıp vermenin hissiyatında
Sokakları geçmekteydim o sıra
Kar kristallerinde gün ışığı
Renklerini saldıkça
Parladı kardan kor
Bir kaç sarkıt koptu düştü yerinden
Tozuyor kar ince ince
Rüzgar ünlemeye başlamıştı çoktan
İstasyona vardığımda
Bir günlük ziyaretin
Sebebini doldurmaya
İmkan olmadı
Her şart altında seyrüsefere açık
Demir yolları
Döndürdü yolu hana