Hamza Şiiri - Adnan Deniz

Bir dağ köyünden gelmişti Hamza komşu. Doluştular Kağnısına babasının, bir horanta,şehre doğru yol aldılar. En uzak yollardan şehire gelip, en ücra köşesine şehrin, pılı pırtıyı bir kenara koydular.
Gerçi bir şeyleri yoktu ki, iki mitil bir Şitilden başka. Muşamba tuttular önce dört direğin üzerine. Hep birlikte doluştular. Bir kuyu kazdılar hela diye, Çar çaputla kapattılar. Bir yaz günüydü geldikleri, lamba yapıp ay dedeyi gökyüzüne baka baka yattılar.
Yokluk bir yana Hamza'nın, irili ufaklı bir de altı çocuk Hamza'nın eline baktılar. Aş ekmek istediler, yoksulluk namına ne varsa, Hamza’dan selamını eksik etmediler.
Çalıştı çabaladı Hamza, bir lokma bir hırkaya.
Ne gençliği kaldı Hamza'nın ne de takadı. Yavaş yavaş büyüdü çocukları.
Çocukları işe koştu. Para biriktirdi önce. Azdan az çoktan çok olur diyerekten. Oturduğu yeri aldı, direnerekten. Çinkolu bir gecekondu yaptı Hamza, olsun diye sıcak bir yuvası.
Büyüdü çocukları Hamza'nın, Hamza ise çok yaşlandı. Geriye dönüp bir baktı Hamza, yaşadığı yalnızca birer hamallıktı. Çekip çekip gittiler çocuklar, gelmediler bir daha geri. Bir Hamza kaldı geride birde hastalıklı eşi.

Vefasız çıkmıştı çocukları, Hamza yıllarını hep boş yaşamıştı. Hep boşa çıkmıştı Hamza'nın umutları, gelir mi diye bekliyor hala, gelir mi diye çocukları.