Hâmuşun şarkısı... Şiiri - Ahmet Levent Ay

Kütüphanende bir kitap, kalphanende üç beş hüzün.
Ajandanda üç beş satır, bir yerde var olmalıyım.
Temmuz güneşinden harap, çiçeği ayrıdır güzün.
İklimini alma benden, ben hep senle kalmalıyım.
Kütüphanende bir kitap, kalphanende üç beş hüzün.

İnce, narince ellerin çevirsin şu sayfaları.
Ve kokunu yudumlasın, okuttuğun gül satırlar.
Hoş rayihan tütsülesin, dindirsin bed sancıları.
Yokluğunu tanımasın, varlığın bir kez tadanlar.
İnce, narince ellerin çevirsin şu sayfaları.

Ben de o dem hiç konuşmam, hâmuş olur, lâl kalırım.
Susmak aşkın sanatıdır; konuşmaksa muhabbetin.
Ben senden ayrı kalınca, sırr-ı aşka ulaşırım.
Hasretin bidayet olur, vuslatınsa nihayetin.
Ben de o dem hiç konuşmam, hâmuş olur, lâl kalırım.

Başkası dinlemez beni, bir tek kem mısralar bilir.
Ahengine meftun olup sarıldım kor cümlelere.
Kafiyeler küçük oyun, teşbihim şiirde sihir.
İsminde saklanıyor ya, gerek yokmuş övmelere.
Başkası dinlemez beni, bir tek kem mısralar bilir.

Sende başka bir halet var, bu sanatlar senin değil.
Yüzündeki o çizgiler, başka nakkaşa aitler.
Uyanmalı bu rüyadan, şu güzellik benim değil.
Dünyada en sevdiklerin, ilk ihaneti edenler.
Sende başka bir halet var, bu sanatlar senin değil.

Karamsarlık benim mülküm, tüm neşeler senin olsun.
Madem sonumuz toprak, ne farkım var ki cesetten?
Ben ölümlerden kurtuldum, tüm “hayatlar” sizin olsun.
Kimin aşkı daha sâdık, üstümü örten kefenden?
Karamsarlık benim mülküm, tüm neşeler senin olsun.