Hamuş Şiiri - Ahmet Çiçek

Ne zaman içime çeksem,
Sana varıyorum her yoklukta.
Artık herhangi biriyken,
Renkler hep gri,
Gündüzler kara.
Gidenler ise zaten yoklar.

Susuyorum duymuyorsun
Bağırsam hiç…

Koca bir dolunay mı alıp götürdü bizi,
Sabaha çıkmazdı zaten.
Takvimler kör,
Saatler topal.
Bu limanda hiçbir vapur kalkmamışken.

Susuyorum duymuyorsun
Bağırsam hiç…

Paslı hançerleri saplayıp,
Kaçıyorsun her defasında.
Öyle seyrediyorum,
Sessizce ağlayarak.
Baktığım pencereler ya karanlık,
Ya da insansızdı.
Bağırmak istesem korkarak,
Duymazsın biliyorum.
O Elif ki ölüyordu karşımda,
Mahremine dokunmadan.
Ve,
Tek suçlusu bendim.

Zaten aynı toprakta yatacağız,
Biriken her damla gibi.
Sana karışmak isterim,
Sana gelmektense.
Al artık,
Geri veriyorum.
Tamamlayamadık nasılsa,
Diğer yarımı da içine gömerek.

Şimdi,
hangi duvara sırtımı dayasam,
Verdiğin öteberiler yanımda duruyor.
Omuzları çökmüş ceketimde,
Yıpranmış bir mektubun,
Son cümlesini okuyorum,
Ya sonrası,
Onu bilmiyorum…